Adopcja psa

Jestem wielką zwolenniczką adopcji psów ze schronisk i każdego do tego namawiam. Pomimo, że uwielbiam wilczaki czechosłowackie, nigdy w życiu nie kupię żadnego rasowego psiaka z hodowli ponieważ wolę dać dom tym niechcianym i skrzywdzonym. Szczególnie, że schroniska z braku funduszy piesków nie rozpieszczają a w niektórych nawet dochodzi do skandali. 

Nawet jeśli bardzo lubimy jakąś rasę psów, w schronisku jest tak wiele zwierzaków, że możemy znaleźć psiaka o cechach danej rasy a nawet i lepiej. W przytułkach zdarzają się także rasowe psy.

Szczeniak

Szczeniaki ze schronisk są chyba najchętniej brane. Często jednak po roku wracają z powrotem, bo urosły nie takie jakie chciał właściciel, bo "opiekun" nie ma czasu na wychowanie psa i z wielu innych powodów. Szczeniak wymaga od nas nieco więcej uwagi niż dorosły pies, dlatego zastanówmy się czy na pewno uda nam się wygospodarować ten czas i to nie tylko na początku. 

Pracownicy zawsze mogą nam powiedzieć jakiej mniej więcej wielkości urośnie piesek – dość łatwo to ocenić, jednak to jaki będzie miał charakter w dużej części zależy od nas i tego jak psa wychowamy.

Jeśli będziemy go socjalizować z innymi zwierzakami, ludźmi, miejscami to może się nawet udać by gończy pies żył w zgodzie z kurami. Chcąc to osiągnąć pamiętajmy, że to długa praca wymagająca od nas cierpliwości i determinacji ale dodatkowym tego efektem jest zaciśnięcie więzi z psem. Pamiętajmy jednak o tym, że są pewne rasy i mieszanki tych ras u których stłumienie pewnych zachowań jest bardzo ciężkie i czasami należy je po prostu zaakceptować niż z nimi walczyć. 

Adoptowane szczeniaki zwykle nie są jeszcze przesiąknięte bezdomnością więc raczej nie mają zakorzenionych zachowań czy lęków wymagających od nas korekty.

Dorosły

Zaletą adopcji dorosłego psa jest to, że ma on już wykształcone pewne cechy charakteru i możemy lepiej dobrać psiaka do naszego trybu życia byśmy oboje byli szczęśliwi. Może on oczywiście przejawiać jakieś zachowania nad którymi będziemy musieli popracować, jednak tak naprawdę nieczęsto się to zdarza. Spośród sześciu dorosłych przygarniętych przeze mnie psiaków tylko Tajga wymagała sporej korekty zachowań a przede wszystkim wychowania. Zaadoptowane dorosłe psy pamiętają czasy bezdomności, są nam wdzięczne za dom co odbija się w ich bezgranicznej lojalności.

Oczywiście nie należy w pierwszych „dniach” kiedy pies jest w nowym domu nie puszczać go luzem gdzieś w lesie. Może być on tak zafascynowany nowym otoczeniem, że istnieje ryzyko, że nam gdzieś wsiąknie. Tak się może stać niezależnie czy pies długo czy krótko przebywał w schronisku, choć zdarzają się tak skrzywdzone pieski, że nie odstąpią przewodnika na krok w obawie przed porzuceniem. Takie zachowanie należy bacznie obserwować, gdyż możemy mieć do czynienia z lękiem separacyjnym a zaniechanie korekty tego może tylko pogłębić problem. 

Senior

Psi staruszkowie są często dość liczną grupą bywalców schronisk co jest bardzo przykre. Trafiają tam często po śmierci poprzedniego właściciela gdzie rodzina nie chce zająć się największym przyjacielem utraconej osoby. Najczęściej trafiają tam po prostu ze względu na swój wiek by spokojną starość spędziły za kratami. 

Niewielu ludzi się decyduje na staruszków z myślą, że za niedługi czas będą musieli się rozstać. To nie do końca jest prawdą. Wśród tej grupy nie zawsze są psiaki nadające się do roli kanapowców. Podobnie jak dorosłe psy bywają energiczne i chętne do zabawy. Tak naprawdę nie widzę większych różnic pomiędzy dorosłymi a starszymi psiakami. Psiaki te z uwagi na swój wiek bywają bardzo tolerancyjne, spokojniejsze, są świetnymi kompanami starszych osób i mogą się także lepiej nadawać dla dzieci. Psi seniorzy należą tu do najbardziej wdzięcznych za nowy dom psów jakie możemy spotkać w schronisku.

Np. Mika w dniu adopcji miała ok 10 lat i żyła ze mną przez kolejne 7. Na spacerze potrafiła kilka godzin ganiać po lesie i uwielbiała jeździć samochodem. Gdyby nie jej siwy pyszczek i wysłużone zęby z pewnością nie powiedziała bym, że była emerytką. Miała ona jednak dziwny lęk przed przesuwaniem miski z jedzeniem szczotką do zamiatania. Warczała na szczotkę i zaczynała jeść w wyścigowym tempie. Możliwe, że zabierano jej miskę z jedzeniem szczotką lub nią ją bito.

Mimo, że nie powinnam stresować psa, czasami wykorzystywałam ten lęk a raczej nienawiść do szczotki, jeśli Mika nie chciała nawet spróbować swojego obiadu.